Cerkak (JOHAR WAYAH AWAN)

JOHAR WAYAH AWAN

Dening : Riska Ratnawati

            Jam wolu kurang seprapat aku wis siap-siap arep mangkat. Pancen dina iki rencanaku mudun ning pasar johar kanggo golek barang kabutuhan kuliyah. Takarani mudun amerga panggonku kuliyah pancen kagolong  ing dhataran tinggi. Aku mahasiswa jurusan basa lan satra jawa semester telu. Menawa ora ana kabutuhan kuliyah, aku ya wegah mudun amerga ndhadhak ngangkot lan uyel-uyelan ing jero ing pasar. Kamangka panase kutha semarang mono kaya banyu umub kang lagi dighodok kae. Ya memper panase, wong ing kutha gedhe lan akeh gedhung bangunan kang dhuwure ora jamak. Beda kaya ing ndesa swasanane adem lan nyenengake ati uga ora bising.

                Sadurunge aku mangkat aku wis reresik kos. Karepku mono aku mangkat esok-esok supaya ora terlalu panas nalika ana ing jero angkot. Aku ning johar ora dewean, aku ngajak kanca supaya ana kancane ngomong. Salsa kancaku dakjak amerga dheweke uga arep nggolek klambi kanggo acara ing kampus. Jam wolu thet aku metu saka kos banjur ngadang angkot ing sacedhake pasar. Ananging angkote suwe ora ana-ana. Merga panas gorokan dadi garing lan kepengin ngombe sing seger-seger. Aku banjur ngajak Salsa tuku es karo nunggu angkote tekan.

                “sa, ayo tuku es sek. Gorokanku gatel kudu ngombe”. Pangajakku karo ngelapi kringet.

                “ah, moh. Mengko gek kene tuku es malah angkote tekan piye?” wangsulane Salsa karo inceng-inceng mangidul.

                “ora-ora tenang tah. Paleng angkote ya gek ngethem ing dhuwur kana, dari pada kene ngayer ing kene mending ngombe sek wae. Aku ngelak tenan Sa”. Pangrayuku karo ngglandhang tangane Salsa.

                Salsa banjur nuruti kekarepanku, wedi yen mengko gek nesu perkara ora diterake tuku es. Amerga aku pancen nesunan. Salsa wis ngerti kabeh tingkah lakuku merga wis kekancan wiwit semester siji lan nunggal kos. Sawise tuku es aku lan Salsa banjur balik ing panggonan ngadhang angkot mau. Ora let suwe angkot pancen teka. Aku lan Salsa banjur budhal menyang pasar johar.

                Lakune angkot pancen banter. Dadi ora ana sejam aku lan Salsa wis tekan pasar johar. Dhasar wayah liburan, dadi pasar pancen ramene ora jamak. Tuwo nom,cilik gedhe abyor kabeh ing kono. Pasar dadi uyel-uyelan lan ndadekake keringet gembrobyos. Aku lan Salsa banjur mlebu lan milah-milih barang kang dakbutuhake.

                Durung suwe anggonku milah milih, aku krasa yen wetengku mules. Ing batin aku gumremeng dhewe. Sial tenan weteng iki, ora bisa dijak kompromi. Ning pasar sepisan wae dhadhak kudu bebuwang. Iki mesti goro-goro mangan sambele Bu Siti mbengi kae. Aku bingung nggoleki WC ora nemu-nemu. Arep takon wong sing padha dodol ananging aku isin. Salsa dakgeret mrana mrene nggoleki WC. Dheweke ndremimil nyengeni aku nanging ora tak rewes babar pisan. Pikiranku mung WC lan WC. Mung iku thok.

                “kowe ki mau rak bebuwang sek. Nginiki dhadhak riwa-riwi nggolek’i WC. Mengko gek rak ana WC piye?” pangeluhe Salsa marang aku, merga dheweke kesel takjak mrana mrene nggolek WC.

                “ana lah, mosok tempat umum ora ana WC-ne. Ojo gemblung  kowe”. Panyentakku marang Salsa karo ngusapi kringetku kang wiwit gembrobyos.

                “ya mbuh, bisa wae ora disediakna WC”. Salsa sajak ngeyel, nanging ora tak gubris babar pisan.

                Ing lantai siji ora nemu, aku banjur munggah ing lantai loro. Wiwit ngetan nganti ngulon tak ubengi kabeh. Jebul WC-ne ana ing pojokan kulon dhewe. Ing batin atiku lega merga wis nemu WC. WC iku ditunggu dening salah sawijining pawongan lanang kang kira-kira umure 45-an taun. Aku banjur gage-gage mlebu ing WC, ananging malah ndhadhak antri. Ing batin aku wis misah misuh dhewe ora karuwan. Merga aku wis ora betah, kudu age-age bebuwang. Bareng ana sing wes metu aku gage-gage mlebu ing WC. Ndhodhok ana limalas menit malah ora metu-metu. Sial temenan, mau wae ora kena disemayani bareng wis tekan panggonane malah ora bisa metu. Sajak mbebeda wong weteng iki. Merga aku kesel dhodhok ora metu-metu, aku banjur metu saka WC iku lan mbayar ing kotak kang wis disediaknuw dening pawongan lanang kang nunggu mau. Ing jobo aku dienteni Salsa. Dheweke banjur nyedhaki aku.

                “piye lega?” karo mleneti HP dheweke takon marang aku.

                “lega piye, malah ora bisa metu kok”. Aku rada sengit sinambi nyekeli wetengku.

                “ora bisa metu kok ning njero pirang-pirang jam, terus ngopo ning jero?telfonan?” panyentake Salsa marang aku.

                “telfonan gundulmu, wong batinku suwe ki ben metu mengko ben ora kudu maneh kok. Nanging takenteni pirang-pirang menit malah tetep ora gelem metu”. Aku mbales nyentak marang Salsa sinambi mudun ing lantai siji.

                “halah, dhasar weteng gag bisa dijak kompromi ya ngunukui. Kaya aku ngene tangi turu ya wis ning kamar mandi, dadi metu-metu tenang ora mikir panggilan alam,hehehe”. Pangecene Salsa marang aku karo guyu ngakak.

                Bareng wis tekan lantai siji, aku lan Salsa nerusake milih-milih klambi. Salsa arep nggoleki kemeja ireng kanggo acara Diklatsar. Yen aku arep nggolek batik. Milah milih ana setengah jam, Salsa durung oleh kemeja ireng. Kamangka aku ora ana limalas menit wis oleh batik lan katok. Lha dheweke siji wae durung oleh. Ing batin aku sing dipilih ki ya sing piye ngunu, heran aku. Aku sing gantian nesu, merga hawa ing pasar panase jan ora jamak. Ndadekake kringet mili saka ngendi wae.

                “sing mok pilih ki ya sing kepiye nuw sa, kok kaet mau mutar muter ora ana sing mbok senengi”. Pitakonku marang Salsa alus, wedi yen dheweke kesinggung.

                “lha durung ana sing seneng si keprimen”. Wangsulane Salsa marang aku.

                Keprimenmu batinku. Ananging aku mung mbatin ora tak ucapake tenan. Salsa mono wong Tegal dadi omongane ngapak. Omongan ngapak ngunuw kadang bisa nggawe hiburan ananging kadang bisa nggawe wong mlongo merga ora mudeng apa sing diomongake. Mbiyen nalika aku lagi kenal ya ora mudeng babr pisan apa sing diomongake Salsa, nanging merga awor saben dina saiki dadi mudeng. Malah sok-sokan kadhang ketularan omongan ngapak.

                Ora let suwe milih-milih, Salsa banjur nemu kemeja sing dikarepake. Dheweke banjur mbayar lan terus metu saka pasar. Mlaku durung ana limalas menit, ujug-ujug wetengku kruwes-kruwes maneh. Aku banjur kandha marang Salsa.

                “Sa, wetengku mules maneh, piye?” karo ngendhekake lakune Salsa.

                “halah, dhasar weteng bodhol. Kaet mau kok teko kudu bebuwang wae, mbengi ki sing mok pangan bangsane opo tah?” panggresulane Salsa marang aku.

                “lha genah ya penyete Bu Siti ngunuw kok, wong kowe ya melu mangan kok lali”. Wangsulanku  marang Salsa.

                “terus pimen, pan balik menyang dhuwur maning?” pitakone Salsa marang aku.

                “moh lah, mengko gek tekan WC ora bisa metu maning. Malah ngenteknuw dhuwit. Wong mbayar rong ewu-rong ewu eg”. Wangsulanku marang Salsa.

                “ya iya lah, emange WC-ne mbahmu gek ora mbayar. Saiki ki ora ana sing gratis, apa-apa ya mbayar”. Panyentake Salsa marang aku.

                Aku ora mangsuli ananging terus nerusake laku. Suwe-suwe digawe mlaku wis ora kudu. Aku lan Salsa banjur njujug angkot kang padha ngethem. Ora let suwe angkot banjur mlaku merga wis akeh penumpange. Tekan simpang lima dalanan macet kang ndadekake lakune angkot gremet kaya keong. Kamangka ing njero angkot panase ora jamak kaya wong dighodok. Nanging angkot malah ora bisa dijak kompromi.

                Ora let suwe angkot banjur bablas merga wis ora macet maneh. Ing batin aku gumremeng dhewe, gek dhang tekan kosan supaya aku bisa bebuwang leluasa ora digugu-gugupi. Aku lan salsa lungguh ing sacedhake sopir kang ndadekake mripat ngantuk merga angine sribit-sribit mlebu saka kaca. Kahanan mau ora kaya dene nek lungguh ing mburi, kang sesak lan panas. Ora krasa aku lan Salsa banjur keturon. Bareng wis tekan aku kaget merga digugah dening sopire.

                “mudun ngendi mbak,iki wis tekan”. Pitakone sopir marang aku karo ngoyak-ngoyak awakku.

                “sampangan pak”. Wangsulanku karo ngucek-ucek mripat. Aku banjur nggugah Salsa.

                “Sa, tangi Sa. Wis tekan ki lho, aja turu wae”. Panggugahku marang salsa karo ndeloki jam. Jebul wis jam Siji, batinku.

                Aku lan Salsa banjur mudhun lan mbayar. Aku banjur nyabrang nggolek angkot jurusan Unnes. Ora let suwe angkot nlakson –nlakson, aku ora mudeng yen iku nlakson aku. Aku lan Salsa nggur ngucruk ora nggubris swara tlakson angkot iku. Ujug-ujug angkot nututi aku lan mandheg ing ngarepku. Aku lan Salsa kaget, kaya ya wis dakbayar kok iseh nututi aku. Ana apa ya? Batinku. Sopir banjur mudhun lan ngendhekake lakuku.

                “pangapunten mbak, sampeyan mbayar kirang. Ingkang sampeyan parengaken namung kalih ewu”. Sopir mau ngomong kanti alus.

                “oh, pangapunten pak. Rumaos kula nggih sedasa ewu. Menika kekiranganipun pak”. Wangsulanku karo ngulungake dhuwit wolung ewu.

                “nggih mboten menapa-menapa mbak. Kala wau kula klakson ananging sampeyan mboten mireng, dados kula purugi mriki”. Sopir mau njlentrehake.

                “kula ingkang nyuwun pangapunten pak, amergi kula mboten namataken arta. Lajeng nembe tangi dados taksih ayub-ayuben,hhhhh. Wangsulanku nggenahake.

                “nggih mbak mboten menapa-menapa, kula maklumi. Mangga mbak rumiyin”. Pangajake sopir mau. Banjur bablas lunga.

                Ing kono aku kisinan merga ana wong akeh kang padha ngingetake aku lan Salsa. Ing batin aku gumremeng dhewe, lah kok sial tenan dina iki. Sing kudu bebuwang, sing mbayar angkot keliru lan liya-liyane. Nalika mbayar aku pancen ora namatake dhuwit. Aku nggur jupuk dhuwit banjur takwenehake sopire. Dakkira ya dhuwit mau sepuluh ewu, jebul malah rong ewu. Ya pantes wong lagi tangi dadi iseh ayub-ayuben. Dadi ora salah menawa mbayar kleru. Hhhhh Aku lan Salsa ngguyu cekakan.

Cuthel