Crita Wayang (Wejanganipun Sang Kapiwara dhumateng Arya Bimasena)

Wejanganipun Sang Kapiwara dhumateng Arya Bimasena

            Nalika Arya Bimasena ngupadosi sedherekipun inggih Arjuna, dumugi ing Ardi Kendalisada pinanggih kaliyan sang Kapiwara inggih Begawan Anoman, ingkang asmanipun ngebegi jagad awit saking kasudiranipun nalika suwita sang Ramawijaya nglebur nagari Ngalengka, kedhatonipun Prabu Dasamuka. Sasampunipun bage-binage, Aryasena lajeng pitaken, tetembungipun :

            Kakang Begawan Anoman kebeneran banget ing laku anggonku nggoleki si Arjuna, dene kelantur kongsi tumeka ing padhepokanmu kang tuhu asri ngresepake. Kataman bayu-bayuning padhepokan rasa panggrantesing pikirku sirna babar pisan. Luwih-luwih bareng aku sumurup marang kahananmu kang banget nengsemake. Sumeh lan sumunaring guwayamu, kakang mratandhani kaluwihanmu. Aruming swaramu bisa nggugah atiku sing maune wus pepes tanpa daya. Pancoronging netramu mimbuhi daya kekuwatanku satemah bisa nyirnakake rasa sayah. Sawise aku sapatemon karu kowe kakang, saiki aku kelingan dedongengane para sepuh nyaritakake lelabuhamu nalika kowe bebarengan karo Prabu Ramawijaya anggempur nagara ngalengka lan nyirnakake kliliping bumi.  Aku kelingan carita bab kasektenmu, awakmu bisa dadi gedhe sagunung Mahameru. Carita kang kaya mangkono mau banget andadekake pangungunku, banget kepengin ing atiku nedya nyumurupi dhewe. Kakang, kebeneran banget dene dina iki aku antuk nugrahaning Dewa bisa sapatemon karo kowe dhewe, mesthi bakal katurutan pangarep-arepku mau, yen andadekake panujuning atiku. Kakang, mbok aku kok-critani kepriye dene kowe bisa dadi gedhe sagunung Mahameru iku. Satemene bareng saiki aku sumurup dhewe wujudmu kang gedhene iya ora kacek akeh karo wujude kethek-kethek lumrah. Mula saya andadekake tindha-tindhaning pikirku anggonku arep ngandel marang dedongengan kang wus dak-rungu mau. Ewa dene kakang banget-banget panjalukku, aku coba tuduhna kepriye rekamu, kakang?

            Dupi sang Kapiwara midhanget aturipun sang Bimasena makaten wau, sang Begawan Anoman gumuyu latah kaliyan mingset saking palenggahanipun, pangandikanipun :

            Dhuh yayi kadangipun kakang. Dhuh yayi kang sentosa baune, jejeg prakosa berawa pindha pangleburing bumi, mbok wis aja kakehan kang mbok pikir ta yayi. Kabeh mau barang wus kapungkur, ora ana paedahe dirasakake, tiwas andedawa gagasan. Sanadyan dak-kandhanana yayi, kiraku ora bakal bisa sira percaya, malah kiraku ngerti bae ora, amarga wus beda jamane. Dadi puluh-puluh dak-kandhanana, sira sayekti ora bakal bisa nggagas kanthi permana jalaran wus beda banget larase. Sumurupa yayi, dhek jamanku samana, keclaping cipta iku isih bisa bareng karo laraping kahanan, mula apa bae saciptane dadi, amarga manungsa isih durung dadi bandhanganing ciptane, uriping  manungsa isih momor lan Hyang Mahawasesa, mula ing sabarang kahanan iki karegeming dalem pangwasaning manungsa wis kabanjur dadi bandhanganing ciptane, amung tansah montang-manting kaereh dening ciptane, mula ora mokal lamun sabarang iya nora tumeka.

Sumber : Kabeh Seneng Basa Jawa 1 SMA Kelas X